Melanoom (1 Oa li/re)

Na veertig jaar verdwijnt een melanoom. Als tienjarig meisje verbrandt een vrouw van nu begin vijftig, de binnenkant van haar dijbeen aan een kachelpijp. Tijdens verstoppertje spelen vindt ze een mooie plek achter de kachel, maar moet daarbij over de kachelpijp stappen. Ze verbrandt daarbij op een vreselijke manier de binnenzijde van haar dijbeen. Het been genas, maar er vormde zich een melanoom, een bruine verheven plek in de huid, van enkele centimeters doorsnede. In de loop der jaren had de huisarts haar er al verschillende keren op geattendeerd, dat ze moest opletten dat het niet kwaadaardig werd en wilde er een stukje uitnemen om het te onderzoeken. Dat had ze altijd geweigerd.
Toen deze vrouw in aanraking kwam met de GNM, ging ze nadenken over waarom ze op de binnenzijde van haar bovenbeen al vanaf haar jeugd een melanoom had. Op een bepaald moment schoot haar weer de brandwond aan haar bovenbeen te binnen, die ze met tien jaar had opgelopen. Ze wist zeker dat het melanoom daardoor was ontstaan en realiseerde zich eveneens, dat die situatie zich nooit meer zou kunnen herhalen. Een melanoom zorgt namelijk voor een verdikking en versterking van de huid ter plekke, zodat er een betere bescherming is. Het melanoom verdween spontaan, nadat deze vrouw er zich bewust van was geworden dat deze beschadiging, in haar geval verbranding nooit meer zou kunnen plaats vinden.