Elke ziekte of Zinvol Biologisch Speciaalprogramma van de natuur (SBS) verloopt in twee fases, in zoverre het tot een conflictoplossing (CL) komt. De eerste fase, die tussen DHS en CL ligt, noemen we ca-fase (conflictactieve fase). De tweede fase, die tussen CL en het einde van de genezing ligt, noemen we pcl-fase (post-conflictolyse of genezingsfase).

Komt het niet tot een oplossing van het conflict, dan kan dat zich uiten in een chronische ziekte of het ziekteproces vordert zo ver, dat de patiënt er uiteindelijk aan overlijdt. Dit kan zijn door de uitputting van de continue sympathicotonie of doordat het betrokken orgaan door de celtoename uiteindelijk zodanig wordt veranderd, dat het niet meer zijn functie kan vervullen.

Zo is de zinvolle biologische functie van longkanker om extra longblaasjes te produceren, om daarmee de verstikkingsdood te ontkomen. Als het conflict echter te lang aanhoudt, groeien de longen zo vol, dat de uiteindelijke functie van de longen teniet wordt gedaan.

Zodra het tot een oplossing van de conflictsituatie komt, schakelt het organisme over op de tweede fase van het Zinvolle Biologische Speciaalprogramma (SBS), de genezingsfase. Dit gebeurt synchroon op alle drie de niveaus:

Psyche - hersenen - orgaan

en is daar als zodanig waarneembaar.

Op het dieptepunt van de genezingsfase bevindt zich de epileptoïde crisis. Elk Speciaalprogramma SBS heeft zijn eigen verschijnselen in deze crisis. De algemene kenmerken zijn, dat men kort terugkeert in zijn conflict-activiteit met al zijn specifieke verschijnselen.
Deze epileptoïde crisis is bepalend voor de terugkeer naar de normale toestand van het organisme en wordt als ommekeer binnen de genezingsfase gezien. Is deze crisis doorstaan, dan kan er normaal gesproken niet veel meer gebeuren.
Ze heet epileptoïde of epileptische crisis, omdat bij een conflict met motorische inhoud (niet weg kunnen lopen, niet kunnen vluchten, zich niet kunnen weren) in deze crisis de 'epileptische aanval' optreedt. Bij niet-motorische conflicten heet het dan epileptoïde crisis, wat gelijk staat aan "op epilepsie lijkende crisis".
Ook het hartinfarct treedt in deze crisis op na oplossing van een territoriumverliesconflict of seksueel-frustratie-conflict.
Het is belangrijk om op deze crisis te letten. Dit is het meest kritische punt in de genezingsfase. Maar ook treedt er vaak door de omslag van diepe vermoeidheid, die normaal is in de genezingsfase, naar de kortdurende toestand van conflict-activiteit met al zijn verschijnselen, paniek op bij de patiënt. Dit kan het genezingsverloop verstoren of zelfs stoppen.